دايما فى حياة الانسان حاجات محيرة خصوصا لما تكون مقتنع بحاجة وتلاقى ناس كتير
تقول ايه ده وتحسسك انك غلط
يعنى مثلا الحب هل مجرد ان شخص يعجب ببعض الصفات فى شخص يبقى حب
هل ان المفروض ان الانسان يمر بتجارب كتير ويقول عليها حب
المفروض ان مشاعر الانسان اهم مايمتلكه يعنى مش معقوله هيهديها او يوهبها لاى شخص
لمجرد اعجاب المفروض انه يحتفظ بيها للشخص الا تكون من حقه ان يوهبله مشاعره
وحبه وقلبه وكل كيانه ليه دايما اهون حاجة عندنا مشاعرنا مع ان المفروض انها تكون اعز حاجة
ليه نتعب نفسنا بادينا ليه نوهم نفسنا بوهم الحب الا مش منحقنا الا نوهب مشاعرنا لشخص مش متاكدين انه
هو الا هيكمل حياتنا وبعدين لما يحصل فراق نحس بتعب وضيق لان يمكن مشاعرنا اتجاهه كانت فعلا حقيقة
بس الشخص التانى مشاعره مش حقيقة حتى ولو فعلا حقيقة بس النصيب مجمعش ليه مانحطش النقطة دى قدامنا
ولما اقول كده لحد يسألنى يقولوا دى فلسفة بس انا مش شايفة انها فلسفة خالص
اه ولا كلمة القلب ومايريد هو قلبنا اتشغل ليه ماهو علشان شغلت عقلنا فكرت بتصارفات شخص معاك رد فعل
كلمة اعجاب اتقالت هتفكر فيها اكيد قلبك هيتعلق لكن لو وظفت تفكيرك صح فى الشخص الصح
اكيد مش هنتعب نفسى اقول الكلام ده لناس كتير حتى لما اقول بيحسسونى ان غير المفروض ان يكون
بس اكيد انا صح
0 التعليقات:
إرسال تعليق